Tja, hier sta ik dan, nog altijd vol ongeloof..........
Wat kan ik nou zeggen pap?
Het leven is zo verschrikkelijk oneerlijk.
Je hebt je je leven lang kapot gewerkt, voor mam, Shirl en mij.
In de weekenden was je altijd aan het klussen, het huis moest rondom in de verf, er moesten schrootjes tegen het badkamer plafond noem maar op.
En op zondags ben je ook jaren met mij en Shirl naar wedstrijden gegaan.
De laatste jaren voor je VUT maakte je dagen van 5 uur 's morgens tot 22 uur 's avonds, vaak was je pas om 23.30 thuis.
Dit deed je om uren te maken, om eerder te kunnen stoppen met werken.
Toen het eindelijk zover was dat je kon stoppen, heb je welgeteld 3 maanden met mama samen kunnen genieten.
Toen werd mama (55 jr), jouw grote liefde, neergesabeld door die kutziekte, na vier maanden was het voorbij.
En die vier maanden waren zo snel voorbij gegaan.........
Zussie en ik waren bang, dat je zou vereenzamen.
Je was tenslotte geen prater, en er zijn mensen die je daarom als een baksteen hebben laten vallen.
Maar pap, deze mensen weten niet wat voor vriend jij was!
Nog nooit heb ik jou horen roddelen over iemand, jij was integer, en je was verlegen, en de mensen die jou echt kenden, weten dat.
Je kocht je trekker, en dat werd je grote passie, heel veel uren heb je erin gestoken, om dat ding zoals ik hem noemde, op te knappen.
Samen met Ome Jan en Ome Klaas, deden jullie wel eens een ritje.
Van het 1 kwam het ander, meerdere sloten zich aan tijdens een ritje, en zo ontstond "het Praathuis".
Begin dit jaar werd er longkanker geconstateerd bij je,men was er op tijd bij, en daarom werd een halve long weggenomen, een superzware operatie.
Maar jij liep de volgende dag alweer zelf naar de wc.
Je was zo dapper.
Daarna volgde nog een paar zware chemo kuren, maar ook daar ging je "lachend" doorheen.
8 augustus zag je thorax scan er nog prima uit, helemaal schoon
23 augustus gingen we op vakantie naar jou zo geliefde Rhodos, en ook daar ging alles goed, we hebben een heerlijke vakantie gehad, gelukkig......
1 september kwamen we terug, en na een paar dagen had je wat last van je maag en darmen, ook Ik, Lisa en Nick hadden daar last van, dus je denkt "ach een virusje"
Maar dan vrijdag 16 september meld je dat je urine en ontlasting vreemd zijn.
Ik google wat, en kom uit op leverproblemen, en krijg het idee, en hoop zelfs dat papa, ik, Lisa en Nick misschien met hepatitis besmet zijn in Rhodos.
Na overleg met het ziekenhuis word je opgenomen, en maandag 19 september krijgen we te horen dat de kanker terug is, in je lever.
Standaard zou dat betekenen dat je een half jaar hebt, maar men wil een punctie om meer duidelijkheid te krijgen.
Je probeert te eten, maar het lukt je echt niet, er zijn mensen die zeggen, hij moet wel eten hoor, of mensen die zeggen "het lijkt wel of hij het opgegeven heeft"
Maar mn zussie en ik zagen hoe snel hij achteruit ging, hoe hij zijn best ook deed, en hij was zo verschrikkelijk moe
Papa heeft wel degelijk gevochten!
We proberen mensen duidelijk te maken, dat het heel snel achteruit gaat, maar het lijkt niet aan te komen.
Wij zagen hem per dag achteruit gaan, en de laatste week zelfs per uur.
Ik begrijp ook wel, dat als men het niet met eigen ogen zag, men het niet kon geloven.
Op zondag 25 september rijd jij je laatste trekkerrit, mede georganiseerd door "het Praathuis" , we zijn jullie zeer,zeer dankbaar!
Want papa, zussie en ik wisten toen al, dat dat de laatste keer zou zijn.
Woensdag 28 september krijgen we de uitslag van de punctie, en wat wij al zagen, stond nu bevestigd op papier.
Papa had een zeer agressieve uitzaaiing in zijn lever, hier kon hij geen gevecht mee aan gaan!
Pas vanaf dat moment, vocht papa niet meer, hij aanvaarde dat hij had verloren, een dappere verliezer!
Op zaterdag 1 oktober, ging mijn lieve papa (66 jr) voorgoed slapen, "eindelijk" want hij was zo moe.
Zussie en ik hebben tijd nodig, om dit op een rijtje te krijgen.
Want in 12 dagen tijd iemand verliezen is niet te bevatten.
Als we de boel op een rijtje hebben, zullen we op onze manier de dingen aan gaan pakken die gedaan moeten worden.
We vragen daarom om ons tijd te gunnen, als we ergens hulp bij nodig hebben, vragen wij die echt.
Lieve papa, bedankt dat je mijn vader was, ik had geen andere willen hebben!
En echt pap, Alles komt goed.................
Hou van je, koud handje......
Wat kan ik nou zeggen pap?
Het leven is zo verschrikkelijk oneerlijk.
Je hebt je je leven lang kapot gewerkt, voor mam, Shirl en mij.
In de weekenden was je altijd aan het klussen, het huis moest rondom in de verf, er moesten schrootjes tegen het badkamer plafond noem maar op.
En op zondags ben je ook jaren met mij en Shirl naar wedstrijden gegaan.
De laatste jaren voor je VUT maakte je dagen van 5 uur 's morgens tot 22 uur 's avonds, vaak was je pas om 23.30 thuis.
Dit deed je om uren te maken, om eerder te kunnen stoppen met werken.
Toen het eindelijk zover was dat je kon stoppen, heb je welgeteld 3 maanden met mama samen kunnen genieten.
Toen werd mama (55 jr), jouw grote liefde, neergesabeld door die kutziekte, na vier maanden was het voorbij.
En die vier maanden waren zo snel voorbij gegaan.........
Zussie en ik waren bang, dat je zou vereenzamen.
Je was tenslotte geen prater, en er zijn mensen die je daarom als een baksteen hebben laten vallen.
Maar pap, deze mensen weten niet wat voor vriend jij was!
Nog nooit heb ik jou horen roddelen over iemand, jij was integer, en je was verlegen, en de mensen die jou echt kenden, weten dat.
Je kocht je trekker, en dat werd je grote passie, heel veel uren heb je erin gestoken, om dat ding zoals ik hem noemde, op te knappen.
Samen met Ome Jan en Ome Klaas, deden jullie wel eens een ritje.
Van het 1 kwam het ander, meerdere sloten zich aan tijdens een ritje, en zo ontstond "het Praathuis".
Begin dit jaar werd er longkanker geconstateerd bij je,men was er op tijd bij, en daarom werd een halve long weggenomen, een superzware operatie.
Maar jij liep de volgende dag alweer zelf naar de wc.
Je was zo dapper.
Daarna volgde nog een paar zware chemo kuren, maar ook daar ging je "lachend" doorheen.
8 augustus zag je thorax scan er nog prima uit, helemaal schoon
23 augustus gingen we op vakantie naar jou zo geliefde Rhodos, en ook daar ging alles goed, we hebben een heerlijke vakantie gehad, gelukkig......
1 september kwamen we terug, en na een paar dagen had je wat last van je maag en darmen, ook Ik, Lisa en Nick hadden daar last van, dus je denkt "ach een virusje"
Maar dan vrijdag 16 september meld je dat je urine en ontlasting vreemd zijn.
Ik google wat, en kom uit op leverproblemen, en krijg het idee, en hoop zelfs dat papa, ik, Lisa en Nick misschien met hepatitis besmet zijn in Rhodos.
Na overleg met het ziekenhuis word je opgenomen, en maandag 19 september krijgen we te horen dat de kanker terug is, in je lever.
Standaard zou dat betekenen dat je een half jaar hebt, maar men wil een punctie om meer duidelijkheid te krijgen.
Je probeert te eten, maar het lukt je echt niet, er zijn mensen die zeggen, hij moet wel eten hoor, of mensen die zeggen "het lijkt wel of hij het opgegeven heeft"
Maar mn zussie en ik zagen hoe snel hij achteruit ging, hoe hij zijn best ook deed, en hij was zo verschrikkelijk moe
Papa heeft wel degelijk gevochten!
We proberen mensen duidelijk te maken, dat het heel snel achteruit gaat, maar het lijkt niet aan te komen.
Wij zagen hem per dag achteruit gaan, en de laatste week zelfs per uur.
Ik begrijp ook wel, dat als men het niet met eigen ogen zag, men het niet kon geloven.
Op zondag 25 september rijd jij je laatste trekkerrit, mede georganiseerd door "het Praathuis" , we zijn jullie zeer,zeer dankbaar!
Want papa, zussie en ik wisten toen al, dat dat de laatste keer zou zijn.
Woensdag 28 september krijgen we de uitslag van de punctie, en wat wij al zagen, stond nu bevestigd op papier.
Papa had een zeer agressieve uitzaaiing in zijn lever, hier kon hij geen gevecht mee aan gaan!
Pas vanaf dat moment, vocht papa niet meer, hij aanvaarde dat hij had verloren, een dappere verliezer!
Op zaterdag 1 oktober, ging mijn lieve papa (66 jr) voorgoed slapen, "eindelijk" want hij was zo moe.
Zussie en ik hebben tijd nodig, om dit op een rijtje te krijgen.
Want in 12 dagen tijd iemand verliezen is niet te bevatten.
Als we de boel op een rijtje hebben, zullen we op onze manier de dingen aan gaan pakken die gedaan moeten worden.
We vragen daarom om ons tijd te gunnen, als we ergens hulp bij nodig hebben, vragen wij die echt.
Lieve papa, bedankt dat je mijn vader was, ik had geen andere willen hebben!
En echt pap, Alles komt goed.................
Hou van je, koud handje......
